کهن بانوی شعر، با قایق ابرها پرواز کرد
به هر کاری دل خود را با خدا دار دل کس را ز بی مهری نیازار
پروین دولت آبادی
کهن بانوی شعر کودک در نهایت غریبی از میان ما رفت.پروین دولت آبادی که در جوانی و از سال 1325 و پیش از کیانوش، م.آزاد و دیگران سرودن شعر برای بچه ها را آغاز کرده بود، در هشتاد و چهارسالگی در حالی از دنیا رفت که نه کودکان امروز، کمتر شعری را از او به یاد دارند و نه دست اندرکاران ادبیات کودک، چنان که باید حرمت او را پاس داشتند.
کهن بانو، سالها بود که غریب بود.غریب میان آنهایی که مضامین برخی شعرهایش رانمی پسندیدند و در میان آنهایی که تکنیک و شیوه شاعریش را برای کودکان، غیرهنرمندانه و آموزشی می دانستند و حتی در میان آنهایی که نام او را علم خود ساخته بودند اما از خود او خبری نمی جستند.
به گمانم اواخر سال 1379 بود. برای دیدن او که ندیده بودمش ( و تا پایان ندیدمش ) به مراسم کوچکی که برای بزرگداشت او در سازمان انتقال خون (؟!) برپا شده بود رفتم اما خودش نیامد. یکبار هم با پیگیری های فراوان و تماس های مکرر تلفنی کوشیدم تا قرار مصاحبه ای برای مجله جهان کتاب بگیرم که نپذیرفت و به دلیل کسالت و بیماری به بعد موکول کرد.
امروز جلو بیمارستان ایران مهر یک آشنا هم نیافتم. عجیب بود که از نویسندگان کودک کسی نیامده بود.بعد هم به سرعت خود را به تشییع دوستم مجید حاجی باشی در خانه سینما رساندم و عجیب آن که آنجا دو نفر از نویسندگان کودک را حاضر دیدم! این روزها کار ما تشییع و ختم شده است و نگارش ما، سوگنامه و یاد بود.( امروز استاد کاتوزیان هم تشییع و خاکسپاری شد و قطعه هنرمندان سه تازه وارد داشت!)
خبرنگارمان که به بهشت زهرا رفته بود می گفت جلو غسالخانه چند نفر انگشت شمار انتظار او را می کشیدند و نماز میت او، بس غریبانه بود. می گفتند جنازه اش سه چهار نفر لا اله الا ا000 گو بیشتر نداشت و بقیه تشییع کنندگان- که به زحمت به چهل یا پنجاه نفر می رسیدند- کنار قبر او منتظر مانده بودند. و عجیب آن که آنجا هم از نویسندگان کودک به جز سه چهار نفری، خبری نبود!
* * *
کهن بانو رفت و دیگر کار از کار گذشته است. امروز دیگر نه تشییع کنندگان به کار او می آیند و نه مجالس یادبود و بزرگداشت هایی که خواهند گرفت. به گمانم امروز و امشب بیش از هر چیز چشم امید او به شعر های دینی و اخلاقی اش است. شعرهایی که با عشق برای بچه های دیروز و پریروز سروده بود.
با آرزوی غفران و مغرفت الهی برای کهن بانو، شعری از او درباره خدا را به روحش هدیه کنیم :
برآید به هر صبحدم آفتاب گشاید جهان دیده خود ز خواب
جهان آفرین زندگانی دهد به جان هستی جاودانی دهد
زمان شادی و غم یکسان دهد نصیب تو را سخت و آسان دهد
ره عمر پیوسته هموار نیست تو را بخت گه یار و گه یار نیست
به نور محبت جهان روشن است دل از دوستی سرخوش و ایمن است
دل ما اگر جایگاه خداست یقین دان که از تیرگی ها جداست
خدا در دل و جان پاکان بود همان جاست یزدان که ایمان بود
سید علی کاشفی خوانساری
28/1/87