seyyed ali kashefi khansari

خدا رحمت کند قدیمی‌ها را که در هر حرفشان صدتا حساب و حکمت بود. مثلاً خدا بیامرز سلطنت خانم از همان بچگی مدام به پدر و مادرم می‌گفت نگذارید بچه‌تان اینقدر کتاب بخواند. هرکس کتاب خوانده یا دیوانه شده و یا آواره. آن موقع‌ها می‌گفتم همه این حرف‌ها خرافات و بی‌پایه است. اما امروز می‌فهمم هیچ باوری بی‌حکمت نیست و آن بستگان و آن همسایه‌ها پر بیراه نمی‌گفتند.

چه درد سرتان بدهم. من این حرف‌ها را از این گوش می‌گرفتم و از آن گوش در می‌کردم و اینقدر داستان و تاریخ و هزار جور کتاب تر و خشک و گرد و دراز خواندم و شدم این که می‌بینید. از طرفی دلم پی هرچه قصه و ادبیات و از این جور خزعبلات پر می‌کشد و از طرفی هی نشسته‌ام و نامه‌ها و کتاب‌های خاک گرفته قاجاری را بالا و پایین کرده‌ام. آن‌قدر سرم توی این ورق‌پاره‌ها بوده و آن‌قدر از آدم‌به‌دور شده‌ام که رفیق و مونسم شده یکسری شخصیت‌های راست و دروغ قاجاری. یکی‌شان همین ابراهیم بیک.

پدرم به شکلی از یتیم شدنش در هفت‌سالگی سخن می‌گفت که خالی از افتخار و شعف نبود. انگار که در غیاب پدر، بزرگ‌شدن و از آب و گل درآمدن تجربه‌ای دوست‌داشتنی و حسرت‌برانگیز باشد.

الان که فکر می‌کنم می‌بینم شاید من در کودکی و نوجوانی در ناخودآگاه خودم از اینکه پدر داشتم احساس شرمندگی می‌کردم و از فرزندان شهدا و بقیه بچه‌هایی که پدر نداشتند و بیشتر از همه از خود پدرم خجالت می‌کشیدم. الان که فکر می‌کنم می‌بینم که من شاید در ناخودآگاه خودم آرزوی یتیم ‌شدن داشته‌ام.

مگر بارها نشنيده بودي خدا كسي را كه در شادي كردن زياده‌روي كند، دوست ندارد؟ مگر نمي‌دانستي هر كس بين مردم فساد كند دشمن خداست؟

***

ـ «هارون! دوست دارم امروز همراه من باشي. من نمي‌توانم به شيريني و شيوايي صحبت كنم. شايد قارون با چرب‌زباني‌اش مرا به مسخره بگيرد. اما تو كلامي دلنشين داري. اگر با من همراه باشي خيالم آسوده است.»

در جواب برادرم گفتم: «اي فرستاده خدا! هر چه بگويي اطاعت مي‌كنم. اگر چه من هم مثل تو، دلم نمي‌خواهد با قارون روبرو شوم، چون همه مي‌دانن كه او به محبت و صميميت بين من و تو حسادت مي‌كند.»