انتشار مجلات خصوصی ادبی به ویژه مجلاتی که تعهد و تعلق خاطری به مبانی اعتقادی داشته باشند، قصه پر غصه‏ای است که لبریز از بی مهری‏ها و موانع و دافعه‏هاست.

شروع همکاری من با چنین نشریاتی به سوره و سال 71 برمی‏گردد.زمانی که سید مرتضی‏ آوینی سردبیر مجله بود و ویژه‏ نامه‏های ادبیات داستانی آن به سردبیری زهرا زواریان منتشر می‏شد و من خبرنگار و گزارشگر جوان مجله بودم. همکاری من با ادبیات داستانی در زمان استقلال مجله در زمان سردبیری زواریان و پس از او شورا‏های سردبیری با حضور محمدرضا سرشار، راضیه تجار، مرحوم حسین حداد، یعقوب آژند، جواد جزینی، سمیرا اصلانپور، شاکری و ... هم ادامه یافت.

همکاری کوتاه مدت با مجله «قصه» که اسعدی منتشرمی‏کرد، همکاری با «گلچرخ» که به همت موسوی گرمارودی و مدتی با پیگیری امیرحسین مدرس منتشر می‏شد، همکاری با «کیهان فرهنگی» که زمانی از مجلات آبرومند ادبی بود، همکاری با «شباب» احمدغلامی و ... از دیگر تجربیات نیمه اول دهه هفتاد بود.

با راه‏اندازی نیستان، این مجله به تمام هم و غم ما بدل شد. نیستان برای ما همه چیز بود.یادش بخیر.

از ابتدای دهه هشتاد، خود کوشیدم ماهنامه شهرزاد را با موضوع ادبیات داستانی و نمایش منتشر کنم. تلاشی که پس از شش، هفت شماره طی دو سال ناکام ماند و ناگزیر شدم مجله را به سمت مجله‏ای درباره کودکان و برای والدین سوق دهم.

حکایت مجلات متفاوت آن سالها خود بحث جدایی می‏طلبد. «گردون» و «دنیای سخن» و ... که امروز فکر می‏کنم بودنشان در آن روزها بهتر از نبودنشان در امروز است.حداقل این بود که به ما هویت و انگیزه می‏داد.دلیلی برای آن که با همه توان و بدون چشم داشت مالی کار کنیم تا بهترین مطالب و بهترین مجله را منتشر کنیم و از هویت صنفی و گروهی خودمان دفاع کنیم.

امروز اما از فضای این مجلات فاصله گرفته‏ایم.از پونه ندایی، نداعابد و محمد عزیزی و... که چنین مجلاتی را منتشر می‏کنند متشکرم.ادبیات داستانی حوزه هنری که منتشرنمی‏شود.مجلات شهرداری و وزارت ارشاد هم بیش از آن که دغدغه کتاب و ادبیات داشته باشند، به فکر تبلیغ مدیران خود و سیاست‏هایشان و برنامه‏های انتخاباتی آینده هستند.

به نظرم امروز سایت‏های ادبی و حتی وبلاگ‏ها، آزادتر، آبرومندتر و موثرترهستند. در فضایی که هیچ کس ادبیات را برای خودش نمی‏خواهد، مجله‏های الکترونیک ساده‏تر، سالم‏تر و شیرین‏تراند.مجلاتی که جوانان پرشور و بی ادعای اهل قلم، در گوشه و کنار این مملکت با عشق و وارستگی منتشر می‏کنند و آینده ادبیات فارسی را فارغ از سیاسی کاری‏ها شکل می‏دهند.