seyyed ali kashefi khansari

آیا امروز پدیده‌ای به نام قصه‌گویی می‌تواند وجود داشته باشد؟ (و آیا وجود دارد؟) آیا قصه‌گویی سنتی مربوط به دوره پیشامدرن و عادات و تفریح جوامع عصر شفاهی است؟ آیا امروز اگر حرفی از قصه‌گویی به میان آید ،تنها در خلال مباحث میراث فرهنگی و رویکردهای موزه‌ای به سنن و آداب کهن است؟ آیا هنر و رسمی به نام قصه‌گویی مرده و به تاریخ پیوسته است؟ آیا سینما و تلویزیون و ... شکل امروزی، جایگزین و تنها جانشین قصه‌گویی هستند؟

آیا امروز هم می‌شود قصه گفت؟ آیا امروز هم کسانی قصه می‌گویند؟

برای قصه گفتن باید چه کرد؟ و چه کارهایی را نباید کرد؟

کاشفی خوانساری می‌گوید که در دوره مشروطه روشنفکران توجه جدی به ادبیات کودک داشته و آن را راه نجات مملکت می‌دانستند اما امروزه سیاستگذاران فرهنگی هیچ اولویتی برای کتاب کودک قایل نیستند.

به گزارش خبرنگار مهر، درباره تاریخ ادبیات کودک در جهان و ایران دیدگاه‌های متفاوتی وجود دارد. برخی مفهوم «کودکی» و توجه به این مقطع از زندگی انسان را مفهومی مدرن و برخاسته از تحولات فکری و اجتماعی در اروپای پس از رنسانس می‌دانند که پس از شکل‌گیری، سبب پیدایش مفهوم جدیدی به نام ادبیات کودکان شده است. اما گروهی دیگر اعتقاد دارند همچون هنر و ادبیات که در همه دوره‌های تاریخی متناسب با شرایط فرهنگی و اجتماعی نمودهایی داشته‌اند، ادبیات کودک هم هرچند به اشکالی متفاوت و محدود، عمری چندهزار ساله دارد.