ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ-
برگهای تمام درختان شهر
گیرم
زیارت نامه عبورم را
بی تابی کنند.
دست تنهایم را
به کجای خیابان
بیاویزم؟
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سلطان عشق شده ام؟
بی شانه هایت
تاج گریه را
تختی نیست
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ-
زهی! هبذا!
احمقانه ترین کار همین است
ربوده اند هستی ات را؟
خود را به واژه های خیال
بخندانی
و روضه های خود نوشتت را
گریه کنی
نه نا امید از دعا و نیازم
نه عاجز از سوگ و مویه
نه این خورشید، راهی غرب شده
و نه ستاره ای دیگر، برآمده
اما "نمی شود" را انگار
نه گریز است و نه گزیر
و من بی تو
عینیتی سنگی در آینه
و تسلیم
برگ تا خورده ای
پایان مصحف تمنا
که خواندنش را
اختیاری نیست